Sylvia Witteman!

dinsdag 17 juli 2007

Vrouwen. Je hebt the cute, the fat, and the ugly.

En Sylvia Witteman. Die heeft van alle drie wat. Maar ze schrijft goddelijk menselijk.

Zo af en toe komt Herkauwer een column van haar tegen - hij weet niet eens meer waar. Dan is hij even tien minuten van de wereld. In de VN van 14 juli staat onverwacht een interview met Sylvia. ‘Ze was als kind een vadsig bleekneusje dat altijd zat te lezen en door klasgenoten werd geschopt’. Ach jee.

Ze gaat straks met manlief mee naar Washington voor een paar jaar.

‘Hier zit ik ook vaak maar over mijn fruitschaal te schrijven. Maar al mijn contacten zitten hier en dat is best, eh, kut.’

Zo vindt u zonder moeite nog een stuk of twintig krachtige Nederlandse uitspraken. Het Nederlands van Sylvia is niet mooi, maar weergaloos sober, effectief, en tja, rond of zoiets. Sylvia schiet immer nonchalant en trefzeker vanaf de volslanke heup. Sylvia is onverwoestbaar, een natuurkracht.

Sylvia is een soort spaghettiwestern op haar eentje. ‘Make my day, punk.’

Er zijn best wat goede vrouwelijke columnisten tegenwoordig. Amanda Kluveld. Aleid Truijens. En zo nog enkelen. Dat gaat goed dus. Dat versleten manvolk is daarbij niks, vindt Herkauwer - en dat is niet omdat hij vrouwvriendelijk wil zijn.

Vergeleken met Sylvia is Blokker een oude sukkel, Frits Abrahams immer bang en politiek correct, Youp een voorspelbare koekoek-éénzang, Martin Bril een amechtige bloesjesgluurder... ach. Zij zijn altijd hoogst voorspelbaar.

Moet Sylvia echt naar de States? Kunnen we geen referendum houden? Kan ze niet hier blijven? For a few dollars more?